„Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystia są fundamentami całego życia chrześcijańskiego. „Uczestnictwo w Boskiej naturze, które ludzie otrzymują w darze przez łaskę Chrystusa, objawia pewną analogię do powstania, rozwoju i wzrostu życia naturalnego. Wierni odrodzeni przez chrzest, zostają umocnieni przez sakrament bierzmowania, a w Eucharystii otrzymują pokarm życia wiecznego. W ten sposób przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego w coraz większym stopniu osiągają skarby życia Bożego i postępują w doskonałej miłości.

Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: „Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie”.(KKK 1212 – 1213) .

Jak uczy św. Grzegorz z Nazjanzu „Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską – ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; chrztem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszcza); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga”.

Przez zgłoszenie dziecka do chrztu rodzice zobowiązują się do wychowania dziecka w wierze, w której zostało ochrzczone.

Wychowanie dziecka w wierze oznacza:

– przekazanie podstawowych prawd wiary i zasad moralności głoszonych przez Kościół Rzymsko – Katolicki

– nauczenie dziecka modlitwy

– włączenie go w życie wspólnoty katolickiej (Msza św. niedzielna)

– posyłanie na naukę religii

– doprowadzenie do pełnego udziału w Eucharystii i do przyjęcia sakramentu bierzmowania

– wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie chrześcijańskie.

W wypełnianiu obowiązku wychowania dziecka w wierze rodzicom pomagają chrzestni. Chrzestnym może zostać ten, kto

– został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców /opiekunów/;

– jest katolikiem;

–  ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;

–  jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył szesnaście lat;

– przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;

– prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami jakie ma pełnić;

–  prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej);

Chrzestnym nie może być:

1. ojciec lub matka dziecka przyjmującego chrzest
2. osoba innego wyznania
3. osoba pozostająca w niekanonicznym związku małżeńskim:
4. a) w związku cywilnym z przeszkodą do zawarcia ślubu kościelnego
5. b) w związku cywilnym bez przeszkody do zawarcia ślubu kościelnego
6. c) osoba żyjąca w związku bez jakiegokolwiek ślubu
7. osoba niewierząca lub niepraktykująca
8. osoba jawnie występująca przeciw prawdom wiary lub moralności

Zgodnie z tymi normami chrzestnym ma być osoba, która żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca. Zadaniem chrzestnego jest bowiem wspomaganie rozwoju wiary dziecka.

Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty (czy może dbać o wiarę dziecka chrzestny, który widuje chrześniaka raz czy dwa razy w roku?). Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem, tak, by w razie potrzeby, mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania.

To dlatego, gdy chrzestny nie jest osobiście znany proboszczowi, wymagane jest zaświadczenie z parafii zamieszkania, że jest osobą wierzącą i praktykującą.

Ochrzczony należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu, jako że nie może wziąć na siebie obowiązku troski o wychowanie dziecka w wierze katolickiej.

 Zatem katolik może być chrzestnym, o ile spełnia wymagania Prawa Kanonicznego, ale nie może być świadkiem chrztu, zaś niekatolik może być świadkiem chrztu, ale nie może być chrzestnym.

Przy zgłaszaniu dziecka do chrztu należy przedłożyć;

– metrykę urodzenia dziecka z USC;

– jeśli kandydaci na chrzestnych pochodzą z innej parafii, zaświadczenie od ich proboszcza zezwalające na dopuszczenie do podjęcia funkcji chrzestnego.